Grażyna Moszyńska

Komornik w Świdnicy

USTAWA z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim. (Dz. U. z dnia 8 listopada 1999 r.) Parlament Rzeczypospolitej Polskiej: -   zważywszy, że język polski stanowi podstawowy element narodowej tożsamości i jest dobrem narodowej kultury, -   zważywszy na doświadczenie historii, kiedy walka zaborców i okupantów z językiem polskim była narzędziem wynaradawiania, -   uznając konieczność ochrony tożsamości narodowej w procesie globalizacji, -   uznając, że polska kultura stanowi wkład w budowę wspólnej, różnorodnej kulturowo Europy, a zachowanie tej kultury i jej rozwój jest możliwy tylko poprzez ochronę języka polskiego, -   uznając tę ochronę za obowiązek wszystkich organów i instytucji publicznych Rzeczypospolitej Polskiej i powinność jej obywateli uchwala niniejszą ustawę. Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1.  Przepisy ustawy dotyczą ochrony języka polskiego i używania go w działalności publicznej oraz w obrocie prawnym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 2.  Ustawa nie narusza:   1)   przepisów ustaw o stosunku państwa do kościołów i innych związków wyznaniowych, w szczególności dotyczących uprawiania kultu i praktyk religijnych,   2)   praw mniejszości narodowych i grup etnicznych. Art. 3.  1. Ochrona języka polskiego polega w szczególności na:   1)   dbaniu o poprawne używanie języka i doskonaleniu sprawności językowej jego użytkowników oraz na stwarzaniu warunków do właściwego rozwoju języka jako narzędzia międzyludzkiej komunikacji,   2)   przeciwdziałaniu jego wulgaryzacji,   3)   szerzeniu wiedzy o nim i jego roli w kulturze,   4)   upowszechnianiu szacunku dla regionalizmów i gwar, a także przeciwdziałaniu ich zanikowi,   5)   promocji języka polskiego w świecie,   6)   wspieraniu nauczania języka polskiego w kraju i za granicą. 2. Do ochrony...